İranda bütün baxımlardan qanuni olan Qacarlar sülaləsi xarici qüvvələrin birbaşa iştirakı ilə süquta uğradılıb. Sülalənin sonuncu şahı Əhməd Qacar olub. Yeri gəlmişkən, Qacarlar sülaləsi 1795-1925-ci ilədək hakimiyyətdə olub. Bu sülalənin davamçıları hazırda Fransada yaşayırlar. 2011-ci ildən sülalənin başçısı Soltan Məhəmməd Əli Mirzədir.
Əslində, Qacarlar devrildikdən sonra bu ölkənin rəhbərliyi az qala xaricdən təyin edilməyə başlayıb. Böyük Britaniya 1925-ci ildə taxt-taca Rza Pəhləvini (Savadkuhi) gətirib. Həmin vaxtdan ölkənin həyati əhəmiyyətli məsələlərini, o cümlədən rəhbərlərini Qərb dövlətləri, xüsusilə ABŞ və Böyük Britaniya müəyyənləşdirib. İkinci Dünya müharibəsinin gedişində faşist Almaniyası ilə əlbir olduğu üçün ABŞ və Böyük Britaniya Rza Pəhləvinin yerinə oğlu Məhəmmədrza Pəhləvini gətirib. Ayətullah Xomeyni sürgün ediləndə ona sığınacağı da Qərb dövlətləri veriblər. O, bir neçə il Fransada mühacirət həyatı yaşayıb. Xomeyninin hakimiyyətə gəlməsi də bu blokun xeyir-duası ilə baş verib.
Hazırda İranda hakimiyyətin etibarlılıq və istifadə müddəti başa çatmış kimi görünür. Maraqlı dövlətlər də, İranın ictimai-siyasi fəal vətəndaşları da indiki rejimə alternativ axtarırlar. Çünki 1979-cu il inqilabında “Kim gəlir-gəlsin, şah getsin” prinsipi Pəhləvilər dövründəki zülmə və işgəncələrə, məhrumiyyətlərə son qoymaqdı. Alternativsiz, yəni hazırlıqsız yanaşma teokratik rejimin 44 il hakimiyyətdə qalmasına səbəb olub.
İndi yenə sual yaranıb: hakimiyyətə hansı qüvvə və ya qüvvələr gələcək (gətiriləcək)? Hər halda, mövcud vəziyyətə əsasən onları belə təsnif etmək olar:
1. Hakimiyyətdaxili islahatçı sayılanlar (keçmiş prezidentlər, “Yaşıllar hərəkatı”nın davamçıları və məmurlar da buraya daxildirlər);
2. Yarımleqal demokratlar (müsəddiqçilər, Milli Cəbhə və s.);
3. Xalq Mücahidləri Təşkilatı;
4. Pəhləvilər, yaxud monarxistlər (şahçılar).
Yeri gəlmişkən, müxalifətdə bunları qəbul etməyən milli demokratlar var. Ancaq hadisələrin gedişi göstərir ki, beynəlxalq ictimaiyyət, Qərb bloku hələ bu istiqamətə ağırlıq vermək niyyətində deyil. Odur ki, bu dörd qrupla bağlı məsələ daha çox diqqət mərkəzindədir.
Hakimiyyətdaxili qüvvələr daha çox Xameneidən sonrakı dövrə hazırlaşırlar. Ona görə də arxasında, əsasən, İnqilab Keşikçiləri Korpusu (SEPAH) dayanan hakimiyyətdaxili mühafizəkar sayılan qüvvələr bu dörd istiqamətə qarşı mübarizə aparırlar. Məsələn, keçmiş baş nazir, “Yaşıllar”ın lideri Mirhüseyn Musəvi Təbrizi, parlamentin keçmiş sədri Mehdi Kərrubi ev dustağıdırlar. Bir neçə il əvvəl vəfat etmiş Əliəkbər Rəfsəncani də daxil olmaqla keçmiş prezidentlər Məhəmməd Xatəmi, Mahmud Əhmədinejat, Həsən Ruhani də SEPAH-a və mühafizəkarlara bağlı media tərəfindən kəskin tənqid olunurlar. Keçmiş məmurlar, o cümlədən prezidentlər barəsində cinayət işi başlanılır və onlar həbslə hədələnirlər.
Xamenei başda olmaqla mövcud hakimiyyətin bütün resursları müxalifət sayılan dörd qüvvəyə qarşı mübarizə aparırlar. Nə qədər təzadlı olsa da, bu qruplar bir-birinə qarşı olub, yaxud indi də hələ bir-biri ilə barışmaz sayılırlar. Ancaq bu yerdə bir suala cavab vermək vacibdir: Onlar birləşə bilərlərmi? Yaxud onları birləşdirən başlıca amil nə olar? Fikrimizcə, bu qüvvələrin siyasi ideologiyasının əsasını irançılıq və farsçılıq təşkil edir. Bu baxımdan həmin qüvvələr İranı və panfarsçı düşüncəni xilas etmək üçün birləşə bilərlər. Bu zaman onlar fars olmayan bəzi etnik qrupların dil haqqını verəcəklərini boyun olmaqla siyasi səhnəni, mənzərəni rəngarəng edərlər. Bu qüvvələrdən aparıcı olmağa ən şanslısı hansı sayılır? Görünən budur ki, Qərbin, yəni beynəlxalq ictimaiyyətin dəstəkləyəcəyi siyasi qüvvə müxalif hərəkata liderlik edəcək.
Son aylar Məhəmmədrza Pəhləvinin oğlu Rza Pəhləvi və ətrafı daha aktiv görünürlər. Onlar Avropa ölkələrində aksiyalar keçirirlər. ABŞ-də müxtəlif dairələr bu qrupla görüşürlər. İsraildə siyasilər Rza Pəhləvi ilə görüşüb İranın gələcəyi ilə bağlı baxışlarını müzakirə edirlər və s. Şahın oğlu: “İran üçün yeganə seçim konstitusiyalı monarxiyadır”, – deməklə bu ölkənin gələcək siyasi quruluşu ilə bağlı hədəfini gizlətmir. O və monarxistlər iddia edirlər ki, Məhəmmədrza şah istefa verməyib, onun məclisi özünü buraxmayıb, həmin dövrün konstitusiyası da ləğv edilmədiyindən konstitusiyalı monarxiyanın bərpası üçün hüquqi baza mövcuddur.
İrandakı mövcud rejimlə Xalq Mücahidləri Təşkilatı arasında paniranizmlə yanaşı, dini-ideoloji oxşarlıq da var. Xaricdə fəaliyyət göstərən monarxistlərlə müqayisədə bunlar da güc sayılırlar. Belə bir şəraitdə dörd qüvvənin sınaq mərhələsi başlayıb. Albaniyada mücahidlərin “Əşrəf 3” düşərgəsinə hücum, ABŞ Dövlət Departamentinin “Mücahidlər İran xalqını və demokratik müxalifəti təmsil etmirlər” kimi açıqlaması bu qüvvənin ikinci plana keçəcəyini deməyə əsas verir. Yer gəlmişkən, Avropa İttifaqı 2009-cu ildə, ABŞ isə 2012-ci ildə mücahidləri terrorçu təşkilatlar siyahısından çıxarıb.
Deməli, hazırkı siyasi müxalifətin lideri hələ ki monarxistlər sayılırlar. Ancaq zaman keçdikcə onların yerini birincilər, yaxud üçüncülər də tuta bilərlər. Hətta müxalifət daxilində birlik yaratmaq ənənəsi və praktikasına dayanılaraq onları vahid müxalifət cəbhəsində birləşdirə də bilərlər. Bunun üçün ortaq hədəf də var. Son zamanlar baş verənlər isə milli demokratik düşərgənin hələ bir müddət ikinci planda, yaxud ehtiyatda saxlanılacağını ehtimal etməyə də əsas verir. Odur ki, İranla bağlı oyunun yeni adı alternativin təqdimatı və təbliğatıdır..
“Report” İnformasiya Agentliyi
